konwencję artystyczną, na którą składa się wyraźnie dominująca złocisto-czerwona tonacja barwna wszystkich miniatur, szeroka ornamentalna bordiura obwiedziona złotymi paskami o czerwonych konturach oraz złote szrafowanie szat. Na podstawie tego spostrzeżenia można wysnuć domysł, że intencją fundatorki od początku było połączenie modlitewnika z Psałterzem, a pomysł ten mógł narodzić się w chwili, gdy księżna, zgodnie z dość powszechną w średniowieczu praktyką, na wolnych kartach zaczęła spisywać swe prywatne modlitwy. Incipitową kartę tego modlitewnika Malarz I skomponował w sposób indywidualny, lecz również zgodnie z ogólną regułą stosowaną we wszystkich bez wyjątku średniowiecznych skryptoriach. Przedstawił bowiem zgodnie z treścią pierwszych dwóch Modlitw książęcą rodzinę w pokornych pozach i Św. Piotra - ich orędownika.
     Z nieznanych przyczyn praca tego malarza została przerwana, a trzy następne miniatury wykonał kto inny: nazwijmy go Malarzem II. Jak tego dowodzą wskazane podobieństwa wielu szczegółów, naśladował on styl Malarza I, powtarzając typy sylwetek, charakterystyczne kształty fałdów i ich dukt, a nawet schematy kolorystyczne. Jego styl jest jednak bardziej uproszczony, modelu-

nek światłocieniowy schematyczny, a paleta barwna pozbawiona bogactwa odcieni. Wyraźnie widać, że nie był w stanie osiągnąć biegłości swego poprzednika.
     Niezależnie jednak od dzielących ich różnic, obaj posługują się tym samym językiem artystycznej wypowiedzi, widocznym w kanonie sylwetki i typie fizjonomii, co pozwala umieścić ich dzieło w jednym nurcie stylowym bizantyńskiego malarstwa XI-początku XII wieku.