barwne punkty, czerwone i niebieskie. Nie jest to z pewnością kołpak z futrzanym otokiem znany z miniatury w Kodeksie Światosława, przeczy bowiem temu złoty kolor, perełkowanie na brzegu, a także rozszerzający się na boki kształt. Dwa współczesne Gertrudzie wizerunki księżnych kijowskich, Ireny, żony Jarosława w kompozycji fundacyjnej w soborze Sofijskim w Kijowie z około 1037 roku i żony Światosława we wspomnianej już miniaturze dedykacyjnej Kodeksu Światosława, nie dostarczają porównań wystarczających do jednoznacznej identyfikacji nakrycia głowy Gertrudy. Przedstawienie Ireny nie zachowało się, a na przerysie malowideł wykonanym przez Abrahama van Westerveldta w 1651 roku, głowę księżnej osłania przewiązana pod brodą chusta, na którą nałożona jest korona z jednym widocznym kabłąkiem wysadzanym perłami i zwieńczonym krzyżem. Podążające za Ireną córki noszą kołpaki z futrzanym otokiem, nałożone na białe chusty przewiązane pod brodą. Podobną białą chustę, przewiązaną pod szyją i jednym końcem opadającą na prawe ramię, ma żona Światosława we wspomnianej już miniaturze. Znaczne ubytki farby nie pozwalają stwierdzić czy na czole księżnej widniała pierwotnie ozdobna opaska wysadzana szlachetnymi kamieniami, podobna do tej, jaką nosi Kunegunda w miniaturze Koronacji w Kodeksie Gertrudy (fol. 10v). Oba typy nakryć głowy uwiecznione zostały w późniejszym o ponad sto lat malowidle Sądu Ostatecznego w soborze św. Dymitra we Włodzimierzu nad Klaźmą (około 1195): jedna ze „sprawiedliwych niewiast”, prowadzonych przez św. Piotra do Raju, na chuście przewiązanej pod szyją ma wąski diadem z większą półkolistą plakietką pośrodku wysadzaną na brzegach perełkami, inna zaś na podobnej chuście ma nałożoną wysoką stemmę, także ozdobioną na brzegach perełkowaniem; i ta forma
