Na obecnym etapie badań trzeba więc poprzestać na stwierdzeniu, że Jaropełk ukazany został w zamkniętej złotej koronie
wysadzanej drogimi kamieniami, która kształtem zbliżona jest do tzw. kamelaukionu bizantyńskiego. Odległą analogię stanowić
może jedynie korona Św. Wacława w przytaczanej już miniaturze.
Żona Jaropełka jest jedyną w tej miniaturze postacią anonimową, nieokreśloną stosowną
inskrypcją. Zdumienie może budzić fakt, że Kunegunda ukazana została w typowym stroju cesarzowej bizantyńskiej, znanym z
wielu średniobizantyńskich przedstawień: w stemmie z trójkątnymi sterczynkami nałożonej na czerwony czepek szczelnie
osłaniający włosy, w podwójnej sukni - spodniej o złotych wąskich mankietach i wierzchniej, szafirowej o szerokich
rękawach, u dołu obszytej szeroką złotą taśmą - oraz w szerokim, skrzyżowanym na piersi, złotym, haftowanym szlachetnymi
kamieniami lorosie z thorakionem przypiętym do pasa. Spod sukni widoczne są czubki czerwonych trzewików. Fakt, że w
miniaturze Koronacji Jaropeka i Kunegundy w identycznym stroju przedstawiona została Św. Irena, przemawia za rozpoznaniem
w kobiecie stojącej za Jaropełkiem jego żony, Kunegundy-Ireny. Kilku słów komentarza wymaga modlitewna poza Jaropełka i
Kunegundy, którzy modlą się do Św. Piotra, stojąc, a nie klęcząc, jak ich matka. Także i ta modlitewno-adoracyjna poza
jest zjawiskiem powszechnym w średniobizantyńskiej ikonografii.
Już w pierwszych powsta- jących po ikonoklazmie ilustrowanych rękopisach postacie dostę- pujące teofanii lub modlące się
ukazywane są w ujęciu bocznym
