lub Niedzieli Wielkanocnej,
używanego następnie w oficjalnej tytulaturze.
To oczywiste, że ten obraz, ukształtowany na zwykłej
drodze ikonograficznych zapożyczeń i kontaminacji, odczytywany był również w kategoriach realnej
koronacji odbywającej się w kościele Mądrości Bożej. Jednak i ta koronacja stanowiła wizualizację
ideowej koncepcji zawartej w cesarskim epitecie theosteptos.
Dwie formuły cesarskiej koronacji: indywidualna jedynowładcy i zbiorowa rodu (dynastyczna)
W sztuce antycznej przedstawienia koronacji, czyli nakładania wieńca, z
reguły mają charakter narracyjny i ujmowane są w kompozycję asymetryczną, a postacie zazwyczaj
ustawione są profilowo lub w wyraźnym zwrocie en trois quarts. Poczynając od okresu Sewerów w
II - III wieku, ta swobodna formuła stopniowo ustępowała miejsca ujęciom frontalnym i hieratycznym,
a dawny sposób budowania głębi został zaniechany na rzecz kompozycji płaszczyznowej i symetrycznej.
Średniowieczne przedstawienia koronacji władcy bez wyjątku mają charakter reprezentacyjny, hieratyczny.
Wszystkie osoby umieszczane na pierwszym planie (scaena frons), ukazywane są albo frontalnie,
jak w cod. Paris. gr. 510 czy na tzw. berle Leona VI, albo zwracają się w stronę Chrystusa, pochylając
lekko głowę, jak na wspomnia- nej już kasetce Bazylego I czy na plakietce Konstantyna VII Porfirogenety.
Pośredni wariant pomiędzy tymi dwoma typami prezentuje plakietka Romanosa i Eudoksji, na której
para cesarska wprawdzie ukazana jest frontalnie, ale ręce zgięte w łokciach
